روز «زن و صلح» مبارک باد!

حیرانم چرا ما ایرانی ها همیشه می خواهیم ساز مخالف خودمان را بزنیم؟ و
به هر قیمتی که شده خرج خود را از بقیه جدا کنیم؟
این قضیه از کجا ناشی می شود؟
نکند یکی از ویژگی های تاریخی ما باشد؟
...
روز هشتم مارچ (هجدهم اسفند) توسط سازمان ملل به عنوان
روز «زن و صلح» نام گذاری شده است.
بسیاری از کشورها هم این روز را در تقویم کشورشان وارد کرده و
حتی برخی آن را تعطیل اعلام کرده اند.
اما نمی دانم چرا ما آن را با مناسبتی مذهبی قاطی کرده ایم؟
یعنی نمی شود در یک روز همراه با همه مردم جهان
صرف نظر از هر دین و آیینی که دارند،
«زن و صلح» را گرامی داشت؟ و
به هر کس اجازه داد درباره مردان و زنان صلح جوی اسوه خود سخن براند؟ و
بدین ترتیب، آرزوهای خود را برای روزهایی بهتر و انسانی تر بیان نماید؟
به نظرم دیگر جدا وقت آن رسیده که
برای این بیماری «دینی کردن همه چیز» فکری کنیم؛
چیزی که باعث جدا سوایی بیهوده انسان ها و بدبینی به دین می شود.
حرفم این است که خط کشی ها را حداقل کنیم تا
با تعداد هر چه بیشتری از انسان ها همراه شویم.
این امر نه تنها منافاتی با دینداری ندارد که عین دینداری است و
از قضا این خط کشی های افراطی که ما کنیم،
اگر خلاف دین نباشد، بعید می دانم اصلا ربطی به دین داشته باشد.
...
متاسفانه از این کج سلیقگی ها کم نداریم.
فکرش را بکنید رئیس مجلس کشورمان
نه می گذارد و نه برمی دارد و یه کاره عدل وقتی که
همه دنیای داغ دار از فاجعه انسانی طولانی مدت دارفور سودان
می خواهد با اعلام محکومیت البشیر توسط
دادگاه رسیدگی به جنایات جنگی دمی بیاساید که
فریادرسی هم هست و این همه جنایات بی عقوبت نمی ماند،
میهمان جناب البشیر می شود!
ترا بخدا معنی این حرکت در اذهان مردم دنیا چه می تواند باشد؟
این برای ما در دنیا آبرو(؟) باقی می گذارد؟
...